Pomoc psychologiczna online poprzez komunikator internetowy Skype to forma odpowiednia dla osób, które z różnych względów nie mogą przybyć do gabinetu natomiast potrzebują kontaktu z psychologiem, psychoterapeutą. 

 

Moja oferta pomocy psychologicznej skierowana jest do osób dorosłych oraz młodzieży. Obszary pomocy obejmują:

- zaburzenia lękowe

- zaburzenia nastroju (depresja)

- zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne

- zaburzenia odżywiania  (anoreksja, bulimia, napadowe jedzenie)

- zaburzenia obrazu ciała

- problemy płci i seksualności

- stres i traumę

- stratę i żałobę

- kryzys w związku partnerskim

- separację i rozwód

- problemy z samooceną

- poczucie zagubienia, niezrozumienia.

Inne problemy, w związku z którymi pacjent szuka pomocy.

W celu uzyskania dodatkowych informacji proszę o kontakt.

 

 

 

 

 

Psychoterapia poznawczo behawioralna (ang. CBT – Cognitive-Behavioural Therapy) jest nurtem, którego skuteczność w leczeniu wielu zaburzeń psychicznych potwierdza szereg badań klinicznych. Podejście to zakłada, że sposób postrzegania siebie, świata i innych ma wpływ na uczucia i zachowanie. Terapia CBT może pomóc w zmianie sposobu myślenia i zachowania, co z kolei może poprawić samopoczucie. Terapia poznawczo behawioralna skupia się na problemach „tu i teraz”.
 
Jak działa terapia CBT?
Terapia poznawczo behawioralna zakłada, że człowiek wychowuje się w określonym środowisku, zdobywa różne doświadczenia, na podstawie których zachodzi proces uczenia się. Wówczas kształtują się nasze opinie, oceny, poglądy, przekonania na temat siebie samego, świata oraz innych ludzi. Wpływa to na nasze zachowanie oraz podtrzymuje dotychczasowy sposób myślenia.
W terapii poznawczo behawioralnej analizuje się problemy rozkładając je na mniejsze czynniki, co pozwala na lepsze zrozumienie wzajemnego ich powiązania i wpływu. Proces ten opiera się na interakcyjnym modelu „kajzerki”, która ukazuje wzajemny wpływ otoczenia- myśli- emocji- reakcji fizjologicznych – zachowania. Każdy z powyższych elementów ma wpływ na pozostałe. Nasz sposób myślenia wpływa na nasze samopoczucie fizyczne i emocjonalne oraz na nasze działania. Zmiana procesów i treści myślenia może zmienić sposób działania i odczuwane emocje.
 
Skuteczność terapii CBT.
Terapia poznawczo behawioralna jest skuteczna w leczeniu takich problemów jak:
- zaburzenia nastroju (depresja, zaburzenie afektywne dwubiegunowe)
- zaburzenia lękowe (lęk napadowy, fobia społeczna, agorafobia i inne fobie)
- zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne
- zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia)
- PTSD, czyli zespół stresu pourazowego
- schizofrenia
 

ANOREKSJA- Niebezpieczna, Nieprzewidywalna, Niewyobrażalna, Nieludzka, Natarczywa, Nieobliczalna, Bezduszna, Bezkompromisowa, Śmiertelna choroba duszy i ciała..
Nie wiem kim jestem,
Nie wiem co robię,
Pogubiłam się po prostu w sobie.
Pogrążona w chaosie swych myśli,
Nie mogę przerwać, zatrzymać…błądzę..
Tak niewiele już wiem,
Co czuję, czego chcę.
Tracę moc, tracę siłę
Gdzie ja jestem, po co żyję..?
Ona- anoreksja się nazywa,
I pozbawia setki życia.
Tak niewinnie się zaczyna
Niby przyjaźń oferując.
Wzięła mnie w objęcia swoje
A ja krzyczę, bo się boję.
Tak wyssała mnie od środka
Ból i rozpacz, strach i łzy,
Zostawiła tylko mi.
Szukam drogi, drogi wyjścia
Z pustki i samotności..
Życia bez radości.
Uwikłana w gęstą sieć
Muszę znaleźć nitkę, która poprowadzi mnie.
Znaleźć nitkę zrozumienia
Przerwania okrutnego cierpienia,
To jest moja nadzieja.
Szukam więc stawiając krok po kroku,
Stąpając po kruchym lodzie.
Każdy dzień to walka
Najtrudniejsza- z samą sobą.
Czy zwyciężę czy pokonasz mnie?
Nie poddam się, nie poddamsię….
                                                      
Powyższy wiersz ukazuje tylko skrawek tego co przeżywa osoba chora na anoreksję. Ta okrutna choroba czyni ogromne spustoszenia w ciele i duszy człowieka. Osoba chora na anoreksję doświadcza cierpienia i bólu psychicznego. Czuje się jak w klatce, w pułapce, z której trudno się wydostać. Lęk, niepokój, przerażenie, smutek i samotność to tylko niektóre stany towarzyszące na co dzień chorej/choremu na anoreksję.
ANOREKSJA (anorexia nervosa), czyli jadłowstręt psychicznyjest jedną z najbardziej śmiertelnych chorób psychicznych XXI wieku. Zaczyna się zwykle niepozornie, od podjęcia decyzji o odchudzaniu, zrzuceniu paru kilogramów, poprawieniu sylwetki. Niestety często nie kończy się na kilku kilogramach lecz dochodzi do „wkręcenia się w wir” odchudzania i głodzenia się, aż do bardzo dużego wyniszczenia organizmu. Dzieje się tak na skutek niebezpiecznego przesuwania wciąż w dół granicy wagi, którą dana osoba chce osiągnąć i w konsekwencji traci kontrolę nad odchudzaniem. Osoba stosująca dietę często nawet nie wie kiedy wpada w sidła anoreksji. Coraz bardziej ogranicza ilość spożywanych posiłków, jada w samotności, wyrzuca lub chowa jedzenie. Stopniowo odstawia słodycze, tłuszcze, węglowodany, białka. W zaawansowanym stadium odchudzania zjada liść sałaty, wypija szklankę soku lub w ogóle odmawia jedzenia. Oprócz restrykcyjnej diety często stosuje intensywne ćwiczenia fizyczne, zażywa środki przeczyszczające itp. aby pozbyć się zjedzonych kalorii, usunąć napięcie związane z poczuciem winy i poczuć ulgę.
Osoby chore na anoreksję:
- znają wartości kaloryczne większości produktów spożywczych i skrupulatnie je przeliczają, mają obsesję na punkcie wagi ciała i sylwetki. Potrafią ważyć się nawet kilka razy dziennie sprawdzając czy przypadkiem nie przytyły. Poczucie własnej wartości i samopoczucie uzależniają od wagi ciała oraz ilości zjedzonych kalorii.
- na początku są bardzo zadowolone, czują satysfakcję z powodu utraty wagi. Czują się silne i pełne energii. Jednak z czasem dochodzi do ogromnego wyniszczenia organizmu a w konsekwencji zmęczenia, przygnębienia, smutku, rozdrażnienia, trudności z koncentracją i pamięcią, ograniczenia kontaktów z ludźmi, samotności.
- tracą siłę i chęć do życia.
- paradoks anoreksji polega na tym, że osoba chora nie widzi swego wychudzenia, wyniszczenia i kontynuuje dietę, niebezpiecznie igrając przy tym ze śmiercią.
- są zazwyczaj odpowiedzialne, solidne, perfekcyjne, ambitne i bardzo wrażliwe. Często brak im wiary w siebie, mają też niskie poczucie własnej wartości oraz poczucie bycia nieatrakcyjnym.
Anoreksja powoduje liczne powikłania somatyczne i psychiczne:
- ogólne wyniszczenie organizmu
- zaburzenia sercowo-naczyniowe (np.arytmia)
- zaburzenia układu trawiennego
- zaburzenia układu rozrodczego (zanik miesiączki, zanik libido)
- zmiany dermatologiczne (na skórze pojawia się drobny meszek zwany lanugo)
- zaburzenia neuropsychiatryczne
- zmiany w układzie kostnym (osteoporoza)
- zaburzenia biochemiczne
- zaburzenia hematologiczne
- zaburzenia hormonalne
- depresja (anhedonia, myśli samobójcze)
- zaburzenia lękowe
- drażliwość
- dezorientacja, zakłopotanie
- poczucie beznadziejności
- izolowanie się od otoczenia
- bezsenność
- zaburzenia obsesyjno-kompulsywne i inne.
Choć w sidła anoreksji wpaść jest łatwo to wydostać się z nich bardzo trudno. Droga do zdrowia jest zwykle długa, leczenie może trwać nawet kilka lat. W zależności od stopnia wyniszczenia organizmu stosuje się hospitalizację aby zapobiec dalszej utracie masy ciała (nawodnienia, odżywienia). Równolegle lub/i w następnej kolejności stosuje się terapię indywidualną, rodzinną, powstają również grupy wsparcia. Terapia oraz wsparcie ze strony bliskich, ważnych osób (rodziny, partnerów) to czynniki niezwykle istotne w wychodzeniu z choroby. Niezmiernie ważna jest motywacja osoby chorej oraz jej siła i wola walki.
- Odpowiednie leczenie daje remisję w 60% przypadków, w kolejnych 20% częściową poprawę, u ostatniej 20% grupy nie obserwuje się poprawy.
Dziś jestem inna,
Nie poddałam się,
Walczyłam,
Zwyciężyłam..
Jak ze śpiączki wybudzona,
Z pułapki uwolniona,
Jak nowo narodzona..
Zachwycam się światem,
Łapię każdy oddech, zapach, kolor, smak.
Pełna energii, radości, nadziei, wiary
Spełniam swe marzenia i plany.
Choć obaw też jest wiele,
Czy nie wróci już wcale?
Czy nie zabierze tego o co walczyłam tak wytrwale?
Niechaj te obawy będą we mnie stale,
I powstrzymują mnie
Przed powrotem okrutnej maszkary.
Dziś wiem co dla mnie ważne,
Wiem też czego chce.
Serce we mnie rośnie,
Dusza śmieje się.
Żyje i żyć pragnę,
Szanuję, kocham cię..
Nie poddałam się,
Walczyłam,
Zwyciężyłam..

AUTODESTRUKCJA – agresja skierowana przeciwko sobie.
Być może znasz kogoś kto dokonuje autodestrukcji. Może budzi to w Tobie zdziwienie, niedowierzanie, smutek, strach. Może zastanawiasz się jak to się dzieje, że dana osoba krzywdzi samego/samą siebie.
Czym właściwie jest autodestrukcja (inaczej autoagresja, samoagresja)?
Autodestrukcja to najprościej mówiąc, szkodzenie samemu sobie. Wszelkie dobrowolnie podejmowane przez człowieka działania czy zachowania, które zagrażają jego zdrowiu lub życiu noszą nazwę autoagresji. Do autodestrukcji należą samookaleczenia, próby samobójcze, uzależnienia (alkoholizm, narkomania, palenie papierosów, uzależnienie od Internetu itp.), zaburzenia odżywiania (anoreksja, bulimia, ortoreksja). Autodestrukcja to także ryzykowne zachowania, na przykład szybka jazda samochodem czy motocyklem, rezygnacja z działania, samoutrudnianie.
Jak to się dzieje, że ktoś za cenę własnego zdrowia lub życia dokonuje autodestrukcji?
Jak to możliwe, że przyjmowanie szkodliwych substancji, stosowanie wyniszczających diet, nadmierna prędkość są często ważniejsze niż zdrowie i życie człowieka?
Choć autodestrukcja ma dla jednostki niewątpliwie szkodliwy charakter to równocześnie może spełniać wiele funkcji.
- Osoba okaleczająca własne ciało, stosująca restrykcyjną dietę, nadużywająca alkohol czy narkotyki radzi sobie ( a tak naprawdę nie radzi sobie) w ten destrukcyjny sposób z trudnościami, życiowymi problemami. Takie sposoby radzenia sobie są iluzją, która stanowi ogromne zagrożenie dla zdrowia i życia człowieka.
- Autoagresja to także próba radzenia sobie z własnymi emocjami. Człowiek, który ma poczucie samotności, braku zrozumienia czy zainteresowania ze strony innych ludzi często doświadcza przykrych uczuć w postaci smutku, przygnębienia, rezygnacji. Brak umiejętności wyrażania emocji na zewnątrz prowadzi do „gromadzenia się” ich wewnątrz. Poprzez samo- agresję jednostka rozładowuje napięcie oraz skumulowane emocje.
- Traumatyczne (bardzo ciężkie dla człowieka) wydarzenia i doświadczenia również mogą prowadzić do autodestrukcji. Samookaleczenia, uzależnienia czy zaburzenia odżywiania to dramatyczne próby poradzenia sobie z doznanym urazem.
- Pewne uwarunkowania osobowościowe również mają wpływ na dokonywanie autodestrukcji. Literatura psychologiczna wskazuje wysoki poziom agresywności, impulsywność, niskie poczucie własnej wartości.
- Poprzez autoagresję człowiek może też komunikować się, wywierać wpływ, karać innych.
Funkcji i przyczyn autodestrukcji jest wiele. Warto podkreślić, że autodestrukcja to „wołanie o pomoc” bez słów. To cichy krzyk samotności, bólu i cierpienia jakie przeżywa człowiek.
Autodestrukcja, choć często niewidziana „gołym okiem” jest zjawiskiem niezwykle powszechnym. Dotyczyć może osób (kolegów, koleżanek), które znajdują się tuż obok nas. Dotyka często niezwykle wrażliwych ludzi, którzy potrzebują wsparcia i zrozumienia. Ludzie Ci ukrywają bowiem często swe blizny i rany nosząc długi rękaw lub kilka warstw ubrań. Jeśli przyjrzysz się bardziej to dostrzeżesz smutek, lęk, cierpienie, zagubienie, samotność.
Jak możesz pomóc :
- okaż akceptację i szacunek
- podaruj swój czas, wysłuchaj
- okazuj wsparcie i zainteresowanie
- przekonaj osobę, żeby skorzystała z pomocy psychologa lub psychoterapeuty.
Jeżeli Ty sam dokonujesz autodestrukcji to zrób pierwszy krok i wybierz się do specjalisty. Pomoże Ci on poznać i zrozumieć siebie. Wspólnie poszukacie najlepszych dla Ciebie dróg rozwiązywania trudności i problemów.